De relatie tussen veroorzaker van letsel, de aansprakelijke partij en de benadeelde; hoofdzaak of bijzaak?

De meeste zaken op het gebied van personenschade hebben betrekking op een verkeersongeval, een bedrijfsongeval, mishandeling dan wel een verwijtbaar medisch handelen. De gemeenschappelijke factor is letsel, lichamelijk en/of geestelijk. 

Zij die met één van de aangegeven zaken in aanraking komen, worden van het ene op het andere moment geconfronteerd met letsel, waardoor het leven van hen voor kortere of langere tijd, en soms, helaas, blijvend ingrijpend verandert. In de meeste gevallen is de vraag wie aansprakelijk is voor het toebrengen van het letsel niet moeilijk te beantwoorden. Afgezien van letsel als gevolg van mishandeling krijgt de benadeelde doorgaans te maken met de verzekeraar van de aansprakelijke partij. Dat kan een voordeel zijn, omdat de afwikkeling uit de persoonlijke sfeer wordt getrokken, maar het heeft ook nadelige aspecten. 

Met grote regelmaat beklagen cliënten, die op de één of andere manier letsel hebben opgelopen, zich over het feit dat zij niets vernemen van degene die het letsel heeft veroorzaakt. Dit kan veroorzaakt worden door een gevoel van schaamte, maar kan ook voortkomen uit onverschilligheid. De verzekeraar neemt de zaak immers over en daarmee is het probleem van het bord van de veroorzaker van het letsel, althans degene die daarvoor aansprakelijk is. 

Degene die een verkeersongeval veroorzaakt, een werkgever die niet alle veiligheidsvoorschriften in acht heeft genomen, een arts die een beroepsfout heeft gemaakt, kunnen zonder dat het voor hen veel moeite kost, een blijk van medeleven tonen of zelfs een verontschuldiging aanbieden. Het geestelijk leed van de benadeelde zou daardoor in aanzienlijke mate teruglopen. Men realiseert zich niet hoe belangrijk dat voor benadeelden kan zijn. Hoe vaak hoor ik niet dat cliënten niet eens een zaak zouden hebben aangespannen in het geval hen verontschuldiging was aangeboden. 

Verzekeraars bekommeren zich met regelmaat niet om het welzijn van de benadeelde of zij uiten dat op een dermate onpersoonlijke, afstandelijk wijze dat de benadeelde er geen enkel geloof, noch waarde, aan hecht. Het zou de verzekeraars sieren wanneer zij ook op dat persoonlijke aspect meer de nadruk zouden leggen en hun verzekerden zouden aansporen om degene, die door hun toedoen letsel hebben opgelopen, een blijk van medeleven te tonen. 

Hoezeer het ook in de rede ligt dat de benadeelde moet aantonen, althans aannemelijk moet maken dat het letsel en de schade in oorzakelijk verband staan met het voorval, in veel gevallen voelen benadeelden zich in de verdediging gedrukt, waarvoor de veroorzaker van de schade eenvoudigweg kan volstaan met het betwisten van genoemde relatie. De geestelijke nood die dat met zich brengt, heeft helaas met regelmaat tot gevolg dat benadeelden afzien van het voortzetten van de zaak of genoegen nemen met een schadevergoeding die niet in overeenstemming is met de werkelijke, ongeval-gerelateerde schade. 

Ik wil niet zover gaan door te stellen dat het verkrijgen van schadevergoeding van ondergeschikt belang is, maar wel dat de aansprakelijke partij meer oog moet hebben voor het letsel dat door zijn/haar toedoen is ontstaan, en dat ook aan de benadeelde moet laten blijken.

Altijd op de hoogte blijven? Volg ons op Linkedin!